Lees hier de avonturen van onze katten

Afgelopen 20 mei was het exact een jaar geleden, dat we Kees moesten laten inslapen. Ik werd er al geregeld aan herinnerd, doordat de telefoon van die fotoherinneringen creëerde. Ik kreeg dus geregeld herinneringen aan Kees ‘opgedrongen’, in aanloop naar 20 mei. Hoewel we nog elke dag aan Kees denken, zijn foto’s altijd wat confronterende dan van te voren gedacht. Ik kijk zelf dan eigenlijk liever niet naar foto’s van Kees, want dat blijft altijd nog pijn doen. Wel iets minder heftig dan in het begin, maar het zit erg diep.

Katten zijn natuurlijk hartstikke lieve dieren. Meestal. Maar katten kunnen twijfelachtige handelingen van hun baasjes onherroepelijk afstraffen. Geef je ze een vinger, pakken ze je hele hand. Met hun nagels. Als je ook maar een spoortje van angst of twijfel laat zien, ben je de pineut. Primair gedrag waar je je van bewust zou moeten zijn.

Als je, zoals wij,  ontzettend kan genieten van katten, dan hoort een bezoekje aan een kattencafé hoog op de wensenlijst te staan. En dat is hier ook zo. Floor heeft al enkele andere kattencafé ’s bezocht, maar ik nog geen enkele. De hoogste tijd dus om daar verandering in te brengen!

Vorig jaar moesten we onze lieve Kees in laten slapen. Omdat we graag ‘leftovers’ een waardig bestaan willen geven, hoe kort dat misschien ook is, blijven we telkens de oudere katten opnemen. Maar dat brengt natuurlijk risico’s met zich mee. Vooral op het gebied van gezondheid.

Voorheen woonde ik in een klein dorp. In dat dorp begon ik met vissen in de lokale vijvertjes. Op de één of andere manier blijven de zwoele, hete zomers me het meest bij. Je kent dat wel, dat je de lucht ziet trillen door de hitte. Elke vrije minuut bracht ik door langs de waterkant. In die zomers was het ook vaak compleet stil in het dorp, want de meeste vriendjes van mij waren dan op vakantie. En zo had ik dan alle tijd voor mezelf, maar die lokale vijvertjes dus ook.

We hebben luxaflex als gordijnen in de slaapkamer. Deze laten net een beetje licht door. Als ik naar bed ga, dan ligt Davy vaak op ‘mijn’ kant. Doordat het licht zwak de kamer binnen schijnt, zie ik vaak het snoetje van Davy en dat ze naar me kijkt. Omdat het stil is, hoor ik haar knorren en prakken. Ik ga dan heel voorzichtig liggen zodat ik niet bovenop haar ga liggen. Als ik dan eenmaal lig, komt ze gracieus naar me toe lopen en laat ze me duidelijk merken dat ze geaaid wil worden. Ik lig dan al niet echt comfortabel, maar ‘moet’ haar dan ook nog gaan aaien. Tja, ben ook maar personeel. Het licht dat naar binnen schijnt valt op haar snoetje en ik zie en hoor dat ze geniet. Na zo’n minuut of tien vind ze het wel weer mooi geweest en maakt ze aanstalten om te gaan liggen.

“Zo, die Svennie ligt er lekker bij! Zal voorzichtig een foto proberen te maken… Nou, helaas, daar gaat ze alweer. Net te laat…. Probeer Boefie wel. Die ligt zo mooi opgerold! Perfecte foto voor onze blog. Laat ik het voorzichtig aanpakken en sluipend naar haar toe gaan… Pfffffff, jaaaaa hoor!! Alsof ze het aanvoelde: wakker en zitten. Weg moment….

De laatste tijd start ik de dag regelmatig met een wandeling. Ik loop een vast rondje. Voorheen liep ik dit rondje met Floor, maar de rebel in mij wil dat ik dit ook alleen loop. Een oude puber, zullen we maar zeggen.

‘Hee! Een nieuwe vloerkleed! Laat ik dat eens gaan inspecteren met mijn neus. Is toch weer interessant. Ok… Wat snuffelt mijn neusje nou weer? Ah, mijn personeel maakt een broodje kaas. Kaas ruikt zoooo lekker. Ik ga naast personeel zitten in de hoop dat personeel wat kaas laat vallen. Gelukkig doet personeel dat. Altijd. Bedankt maar weer!

In de kerstboom, al kerstballen slopend.

Katten kunnen gewoon overal maar gaan liggen waar ze willen. Als er iets ‘ligbaars’ is, dan is het al snel goed. Liefst ook een beetje warm. Svennie lag voorheen heel veel op de bank, naast mij, maar nu op de vensterbank. De kachel die daaronder af en toe aanstaat, is toch wel ietsjes fijner. Ja, je leest het goed: bij ons kan de kachel af en toe nog aan…. Soms komt ze nog op de armleuning van de bank liggen en op de tafel, als er een kleedje ligt, maar dat is het dan wel.

Twee van onze vier katten zijn nou niet echt fors te noemen: Davy en haar dochter Boefie. En dat zie je vooral in de zomermaanden, als ze hun dikke vacht verliezen. Je vraagt je dan soms weleens af wat er van ze overblijft. Niet veel, denk je dan al snel.

Hoewel ik er niet zo bij stilstond, heeft Svennie toch heel wat van Kees ‘overgenomen’. Nu heb in in beide gevallen er voor gezorgd, dat ze een stap verder namen in het ‘wenproces’. Zo had ik Kees, nadat ze enkele dagen boven bivakkeerde toen ze bij ons kwam , naar beneden gedirigeerd. Svennie had ik, toen we haar ophaalde, in de nek gepakt om haar in de mand te krijgen en toen had ze me flink gebeten. Maar ik week niet.

Wij wonen in ‘de stad’. In ‘de stad’ scharrelen katten en andere dieren graag hun eten bij elkaar, naast het eten dat ze uiteraard krijgen van hun baasjes. Katten zijn natuurlijk uitermate slim, voor wat betreft voedsel ‘fixen’.

Het is altijd leuk om kringloopwinkels te bezoeken en leuke dingen te vinden. Dit doen we toch inmiddels al een flink aantal jaren. Ruim voordat het ingeburgerd raakte. We zoeken vaak gericht op een aantal artikelen, waaronder leuke zaken omtrent de katten/poezen. Regelmatig komen we dus thuis met allerlei kattenprullaria: kattenbeeldjes, boekjes over katten, kattenlampjes, attributen in de vorm van een kat… Noem het maar op.

De katten gaan goed met elkaar. Iedereen lijkt z’n/haar plekje gevonden te hebben in deze nieuwe samenstelling. Svennie is een bijzonder nieuwsgierige kat en daagt Boefie soms uit om te spelen. Boefie vindt dit dan spannend en blijft waakzaam. Maar het gaat al stukken beter dan voorheen. Davy vindt het allemaal wel prima, net zoals Jacky. Sinds kort liggen Jacky en Svennie, af en toe tegen elkaar aan op de bank! Een prachtige situatie.

Hoi allemaal,

Uren. Uuuuuuuuren heb ik op de grond gelegen om Svennie, die inmiddels een prachtig leven leidde onder de tweezitter, vertrouwd te krijgen met mijn/onze aanraking en geur. Echt comfortabel lag dat uiteraard niet, zo op de vloer. Gelukkig heb ik in de afgelopen jaren wat extra spek rond mijn botten ontwikkeld…

Svennie vond het wel ‘prettig’, zo’n leven op zolder en af en toe schuilend achter de wasmachine. Met het oog op enkele warme dagen die in aantocht waren, wilden we haar toch graag naar beneden krijgen. De zolder is altijd een erg warme plek en allesbehalve comfortabel. Een eenvoudige oplossing om dit te doen slagen is: De Stofzuiger.

Inmiddels zijn we enkele weken verder sinds Svennie bij ons is. De vorige keer schreef ik, dat Svennie me had gebeten in mijn hand. Floor overtuigde me, dat ik toch maar een afspraak moest gaan maken bij de huisarts, vanwege het gevaar van een infectie. Ik kan me dan ook niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een tetanus injectie heb gehad, laat staan mijn laatste antibiotica kuur.

Hoewel de pijn van het verlies van Kees nog diep zit, hebben we er toch weer een nieuw familielid bij: Svennie!

Het is inmiddels ruim twee weken geleden, dat Kees naar ‘De Kattenhemel’ vertrok. En eigenlijk begint nu pas het verdriet wat af te nemen. Iedereen, ook onze andere katten, moet wennen aan de dagen zonder Kees. Jacky lijkt er weinig ‘last’ van te hebben, maar die is eigenlijk altijd weinig thuis. En als ‘ie thuiskomt, is dat vooral om te eten en even behaaglijk te luieren.

Vorige keer schreef ik over de zwelling bij Kees en dat haar nog vele jaren gegund waren. Helaas heeft het niet zo mogen zijn.

Recentelijk schreef ik nog over het oog/oogkas van Jacky. Deze is nu volledig hersteld. Enkele dagen later, mistte er alweer een pluk vacht boven zijn andere oog, maar dat terzijde… Je leeft buiten of niet.

Afgelopen weekend waren we bij onze voormalige buren op bezoek. Een gezellige avond met een drankje, hapje en wederzijdse interesse is dan gegarandeerd. Ook zij hebben twee katten en vaak praten we over ze. Buurvrouw zegt dan ook, dat ze ‘twee katten meer dan voldoende vind’. Ik denk dan aan onze vier katten en dat het soms inderdaad net een gekkenhuis is:

Afgelopen dinsdagavond kwam ik thuis uit mijn werk. Het thuisfront had mij eerder al op de hoogte gebracht, dat Jacky een nogal ‘dik oog’ had. Ik kon me dus een beetje voorbereiden op wat ik zou aan gaan treffen.

Ergens vorige week, aten onze katten bijzonder slecht. Vooral Boefie had het zwaar. Boefie eet niets anders dan mousse. En dan ook nog één bepaald merk. De rest eet ze niet. Dus als Boefie niet eet, dan eet ze ook echt niets. Het werd zelfs zo erg, dat Boefie op schoot ging liggen bij Floor! Een unicum, want Boefie doet dat soort dingen uitsluitend bij onze jongste dochter. De overige katten aten wel iets, maar het kwam er regelmatig met dezelfde vaart weer uit. We begonnen al plannen te maken om een afspraak te maken bij de dierenarts…

Het is 2:30. Ik schrik wakker van een geluid.

Ik word wakker en stap uit bed. Tenminste, ik stap bijna op Boefie en donder bijna onderuit. Hartverzakking, maar wakker.

Iedere dierenliefhebber kent dat wel: angstige huisdieren. Bij ons is dat, helaas, niet anders.

Vlooien: wat een irritante beestjes zijn het toch! Doorgaans hebben onze katten er niet zoveel last van. En als ze er last van hebben, dan is het tijd voor de aanval met ''vlooienspul''!

Ik ga de deur uit: Kees gaat ‘op wacht’.

Eerder heb ik het al over Boelie gehad: de kat die op vogeljacht ging, via de binnen tuintjes van de stad. Dat leverde een prachtig schouwspel op.

Als ik zo een beetje kijk naar de katten/poezen die wij hebben gehad maar dit ook algemener doortrek, dan kan ik één ding concluderen: als er écht iets mis is met hun personeel, dan merken ze dat als geen ander. Ze voelen de pijn van hun baasjes haarfijn aan. Waar die grens ligt voor poezen en katten, verschilt dan wel weer per dier. Ik kan natuurlijk hier alleen over onze katten schrijven.

Boelie, een inmiddels overleden kat van ons, was dikke vrienden met de buurkat (-ten). Ze lagen regelmatig bij elkaar in de tuin. Deze buurkat (-en) stonden dan ook steevast bij onze achterdeur klaar, om brokjes te eten als wij de achterdeur openlieten. Boelie vond dit natuurlijk allemaal prima, als allemansvriend. Boelie maakte nergens een probleem van.

Ik heb eerder al geschreven over onze verhuizing en hoe de katten daarmee omgingen. Helaas hebben we toen één kat achter moeten laten: kater Bowie. Dat was echt mijn maatje.

Davy is de laatste kat die we nog niet hebben voorgesteld en ook bij ons woont.

Jacky is de jongste van onze ‘kattengang’. Tevens ook de enige kater in ons huis. Ik word dus omringd door, vooral, dames. Ja, ik heb het soms best zwaar… Gelukkig is daar dus Jacky, zou je denken…

Het ontstaan van het idee om de Dierenambulance Hoorn te ondersteunen, komt door Norie. Ook een overleden kat van ons.

Toen Floor en ik samen gingen wonen, ergens rond 1999, wilden we er ook dolgraag een kat bij hebben. Een kennis van ons had een nestje gekregen en daar konden we er eentje uitzoeken. Een afspraak was snel gemaakt, maar de kennis zou zelf niet thuis zijn. We konden ‘via een raam naar binnen’, zo vertelde de kennis, en eentje uitzoeken. Als we maar ‘geen mannetje’ pakten. Nou, overtuigd dat we een dame gepakt hadden, werden we later gebeld door de kennis. We bleken toch een kater gepakt te hebben. Maar we mochten deze, zei het met lichte weerstand van de kennis, toch houden. We noemden deze kater dus ‘Boelie’.

De vorige twee delen gingen over onze geadopteerde, Amsterdamse kat Kees. Hoewel ik daar nog vaak over zal schrijven, is het nu de beurt aan onze ‘Boefie’. En dat is met recht een ‘Boef’!

In het vorige verhaal vertelde ik, dat de volgende stap gezet ‘moest’ worden: wennen aan ons en aan de overige katten.

Kees hebben we geadopteerd uit een nare situatie. Floor waarschuwde ons wel, want Kees kon nog weleens ‘een project’ worden. Kees had namelijk een enorm overgewicht. Maar we zijn allen kattenliefhebbers, dus daar draaien wij onze handen niet voor om!