Lees hier de avonturen van onze katten

Recentelijk schreef ik nog over het oog/oogkas van Jacky. Deze is nu volledig hersteld. Enkele dagen later, mistte er alweer een pluk vacht boven zijn andere oog, maar dat terzijde… Je leeft buiten of niet.

Afgelopen weekend waren we bij onze voormalige buren op bezoek. Een gezellige avond met een drankje, hapje en wederzijdse interesse is dan gegarandeerd. Ook zij hebben twee katten en vaak praten we over ze. Buurvrouw zegt dan ook, dat ze ‘twee katten meer dan voldoende vind’. Ik denk dan aan onze vier katten en dat het soms inderdaad net een gekkenhuis is:

Afgelopen dinsdagavond kwam ik thuis uit mijn werk. Het thuisfront had mij eerder al op de hoogte gebracht, dat Jacky een nogal ‘dik oog’ had. Ik kon me dus een beetje voorbereiden op wat ik zou aan gaan treffen.

Ergens vorige week, aten onze katten bijzonder slecht. Vooral Boefie had het zwaar. Boefie eet niets anders dan mousse. En dan ook nog één bepaald merk. De rest eet ze niet. Dus als Boefie niet eet, dan eet ze ook echt niets. Het werd zelfs zo erg, dat Boefie op schoot ging liggen bij Floor! Een unicum, want Boefie doet dat soort dingen uitsluitend bij onze jongste dochter. De overige katten aten wel iets, maar het kwam er regelmatig met dezelfde vaart weer uit. We begonnen al plannen te maken om een afspraak te maken bij de dierenarts…

Het is 2:30. Ik schrik wakker van een geluid.

Ik word wakker en stap uit bed. Tenminste, ik stap bijna op Boefie en donder bijna onderuit. Hartverzakking, maar wakker.

Iedere dierenliefhebber kent dat wel: angstige huisdieren. Bij ons is dat, helaas, niet anders.

Vlooien: wat een irritante beestjes zijn het toch! Doorgaans hebben onze katten er niet zoveel last van. En als ze er last van hebben, dan is het tijd voor de aanval met ''vlooienspul''!

Ik ga de deur uit: Kees gaat ‘op wacht’.

Eerder heb ik het al over Boelie gehad: de kat die op vogeljacht ging, via de binnen tuintjes van de stad. Dat leverde een prachtig schouwspel op.

Als ik zo een beetje kijk naar de katten/poezen die wij hebben gehad maar dit ook algemener doortrek, dan kan ik één ding concluderen: als er écht iets mis is met hun personeel, dan merken ze dat als geen ander. Ze voelen de pijn van hun baasjes haarfijn aan. Waar die grens ligt voor poezen en katten, verschilt dan wel weer per dier. Ik kan natuurlijk hier alleen over onze katten schrijven.

Boelie, een inmiddels overleden kat van ons, was dikke vrienden met de buurkat (-ten). Ze lagen regelmatig bij elkaar in de tuin. Deze buurkat (-en) stonden dan ook steevast bij onze achterdeur klaar, om brokjes te eten als wij de achterdeur openlieten. Boelie vond dit natuurlijk allemaal prima, als allemansvriend. Boelie maakte nergens een probleem van.

Ik heb eerder al geschreven over onze verhuizing en hoe de katten daarmee omgingen. Helaas hebben we toen één kat achter moeten laten: kater Bowie. Dat was echt mijn maatje.

Davy is de laatste kat die we nog niet hebben voorgesteld en ook bij ons woont.

Jacky is de jongste van onze ‘kattengang’. Tevens ook de enige kater in ons huis. Ik word dus omringd door, vooral, dames. Ja, ik heb het soms best zwaar… Gelukkig is daar dus Jacky, zou je denken…

Het ontstaan van het idee om de Dierenambulance Hoorn te ondersteunen, komt door Norie. Ook een overleden kat van ons.

Toen Floor en ik samen gingen wonen, ergens rond 1999, wilden we er ook dolgraag een kat bij hebben. Een kennis van ons had een nestje gekregen en daar konden we er eentje uitzoeken. Een afspraak was snel gemaakt, maar de kennis zou zelf niet thuis zijn. We konden ‘via een raam naar binnen’, zo vertelde de kennis, en eentje uitzoeken. Als we maar ‘geen mannetje’ pakten. Nou, overtuigd dat we een dame gepakt hadden, werden we later gebeld door de kennis. We bleken toch een kater gepakt te hebben. Maar we mochten deze, zei het met lichte weerstand van de kennis, toch houden. We noemden deze kater dus ‘Boelie’.

De vorige twee delen gingen over onze geadopteerde, Amsterdamse kat Kees. Hoewel ik daar nog vaak over zal schrijven, is het nu de beurt aan onze ‘Boefie’. En dat is met recht een ‘Boef’!

In het vorige verhaal vertelde ik, dat de volgende stap gezet ‘moest’ worden: wennen aan ons en aan de overige katten.

Kees hebben we geadopteerd uit een nare situatie. Floor waarschuwde ons wel, want Kees kon nog weleens ‘een project’ worden. Kees had namelijk een enorm overgewicht. Maar we zijn allen kattenliefhebbers, dus daar draaien wij onze handen niet voor om!