Vorige keer schreef ik over de zwelling bij Kees en dat haar nog vele jaren gegund waren. Helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Bij Kees is de zwelling operatief verwijderd, met het idee meer kwaliteit van leven te kunnen creëren. De operatie was succesvol, maar de dierenarts vermeldde ons wel dat er uitlopers van dat gezwel diep het lichaam binnen waren gedrongen. Zo diep zelfs, dat daar niets aan te doen was. Duidelijk: Kees heeft uitzaaiingen en zal binnenkort sterven. Maximaal zes maanden, werd ons verteld. Slik....dubbelslik...
We namen Kees mee naar huis na die diagnose en het enige wat ik zag, was een grote, zwarte spin met tentakels. Zo zag ik die tumor voor ogen. Het was bijna niet te bevatten, dat Kees gegrepen was door deze vreselijke rotziekte. Iedereen was van slag thuis.
We hielden er de moed in, maar toch: hoelang zal Kees nog 'krijgen'? Zal ze snel herstellen van de operatie? Hoe zit het met pijn en lijden? Zal er misschien een wonder gebeuren? Je gunt Kees gewoon heel veel.
Kees leek aanvankelijk goed te herstellen van de operatie. Na twee dagen sprong ze alweer van de vensterbank naar het bankstel. Toch al gauw zo'n 1,5 meter! Die Amsterdamse rooie was niet te houden. Ze dronk goed en at haar brokjes op. Het natvoer kon haar niet zo bekoren, dus probeerden we verschillende merken. Dat zorgde ervoor dat ze toch wat ander voer naar binnen werkte. Maar telkens begon ze toch steeds minder natvoer te eten.
Na enkele dagen begon ons op te vallen, dat ze steeds meer moeite moest doen om fatsoenlijk te kunnen ademen. Alsof ze continue aan het knorren was. Maar dat deed ze niet. Ze werd ook steeds onrustiger, kon nergens meer ontspannen liggen. Ze begon zich af te zonderen, door voornamelijk op 1 van de kamers boven te gaan liggen. Af en toe kwam ze beneden om te drinken en wat te eten en even buiten te kijken, maar daarna ging ze steevast weer naar boven. We begonnen ons zorgen te maken. Uiteindelijk ging de ademhaling zo moeilijk, dat ik besloot de dierenarts te bellen. Vier dagen voordat haar hechtingen verwijderd zouden worden.
Ik kon binnen een uur terecht. Alleen, want Floor was aan het werk en mijn dochters naar school. Kees ging gewillig in de reismand. Ook iets wat niet vanzelfsprekend was. En normaal miauwde ze de hele boel bij elkaar tijdens de autorit. Nu kwamen er niet meer dan wat zachte, heel zielige en zwakke miauwtjes uit... Kees werd onderzocht door de dierenarts en deze vermoedde dat de uitzaaiingen haar longen hadden bereikt. En weer zag ik die verschrikkelijke, zwarte spin met tentakels voor ogen. Weerzinwekkend...
Ik bracht de optie van euthanasie ter sprake, want Kees ging met rasse schreden achteruit. We stonden voor het weekend en het liefst wilde ik niet dat ze op deze manier moest lijden. Ik opperde misschien de maandag, zodat we nog een weekend met haar samen konden doorbrengen, maar alleen als er gegarandeerd kon worden dat ze niet zou lijden. De dierenarts vertelde me Kees een prik prednison te geven en als dit haar zou helpen, dan zouden we haar nog een weekend kunnen 'hebben'… Als Kees later die middag niet zou opknappen, dan wilde ik euthanasie voor Kees. Dit plan werd overlegd met de dierenarts en Floor. De meiden werden op de hoogte gebracht van de ontwikkelingen. Floor zou rond 14:15 thuis zijn en de meiden rond 15:00.
Na het onderzoek kwam ik weer met Kees thuis en ik voelde me slecht...ziek....misselijk... Kees sprong uit de reismand en ademde moeilijk. Ze liep naar boven. Ik ging douchen, maar wist eigenlijk niet eens dat ik stond te douchen. Gaandeweg de dag, stond Kees ook al niet meer op en bleef ze liggen waar ze lag. De meiden kwamen thuis en Kees ging zeer snel achteruit. Iedereen nam afscheid van Kees en ik belde de dierenarts dat het slechter ging. Om 16:00 kon ik terecht. Mijn oudste dochter ging mee, maar ze bleef in de auto wachten. Samen met Kees liep ik weer bij de dierenarts binnen. Maar nu voor de laatste keer. De injectie volgde snel en mijn ogen schoten vol. Alles kwam eruit. Hoezo 'mannen huilen nooit'… Ontroostbaar en vol pijn aaide ik Kees. Kees is een taaie en ze gaf niet zomaar op. Ze bleef maar ademen. Ik moest daar een beetje om lachen, tussen de tranen door. Ik bleef haar aaien, aankijken en tegen haar praten totdat ik het leven uit haar ogen zag verdwijnen. Ze ging vredig heen.
En dat was het dan....
Ik werd getroost door de assistentes en arts. Een mooie kaart met een afdruk van een pootje van Kees kreeg ik mee. Ze zijn lief en wij zijn hen erg dankbaar voor de goede zorgen en het meedenken. Kees hebben we een mooie plek gegeven. Wat een verdriet.
Kees heeft ons een prachtige tijd gegeven en wij haar ook. Kees genoot met volle teugen van het leven. Als ik ging koken, zat ze steevast op het puntje van de tafel. Kijkend wat die vent nou weer aan het koken was en of er wellicht wat vlees te krijgen was. Nou, biefstuk was een favoriet van haar. Tijdens het Yahtzeeën besloot ze gewoon om op een arm van mij te gaan liggen. Ze genoot van die gezelligheid, maar was ook wel een beetje jaloers. Dan rekte ze zich vol in mijn gezicht uit. Alles om mijn aandacht maar te krijgen. Floor was altijd degene die de katten als eerste eten gaf in de ochtend. Ze waren er vroeg bij. Als je dan de slaapkamerdeur opende, dan hoorde je Kees beneden al aan de tussendoor morrelen en miauwen. Vooral als de andere katten de nacht buiten hadden doorgebracht. Ze kon niet goed tegen alleen zijn, maar bleef toch ook altijd wel beneden slapen.
Als Floor dan beneden kwam, dan likte Kees haar benen. Kees vond het sowieso geweldig om ons te 'wassen'. Ze kon je echt 'verwennen', zonder dat daar iets tegenover moest staan. Die eigenschap hebben lang niet alle katten en poezen.
Toen Kees net bij ons was en zo'n 10 kilo meer woog, lag ze nog regelmatig bij de oudste op bed, tussen haar armen. Ik weet ook nog goed, dat toen ik een hernia had Kees voelde dat er iets niet klopte. Ik kwam nauwelijks uit bed toen. Kees lag wel enkele dagen aan mijn zijde en waste me veelvuldig. Maar na een paar dagen was ze er ook wel weer klaar mee.
Kees wachtte ook altijd op me als ik een slaapdienst had. Dan was ze onrustig en als ik dan weer thuiskwam, dan liep ze op me af kon ik haar kort aaien en daarna negeerde ze me voor even. Echt zo van: 'Wat flik jij me nou?? Mij zomaar een beetje alleen laten??" Hilarisch. Maar daarna wilde ze altijd met me knuffelen. Tilde ik haar op en likte ze mijn hele hoofd. Kees, Kees, Kees....wat een heerlijke tijd hebben we samen gehad.
Door deze ervaringen met Kees, opperde ik al een flinke tijd geleden om iets oudere katten/poezen die, door wat voor omstandigheden dan ook, buiten de boot zijn gevallen, nog een fijn aantal jaren te kunnen geven bij ons thuis. We hebben hier samen goed over nagedacht en gaan dit plan ook uitvoeren. Dankzij Kees!
Tot slot willen wij iedereen ontzettend bedanken voor de lieve woorden en berichtjes! De steun was enorm en overweldigend! Wij hebben hier ontzettend veel aan gehad. Dank, dank, dank!
Met lieve kattengroet,
Dale