Helaas hebben we onze Svennie afgelopen week in moet laten slapen…
Svennie was nog geen jaar bij ons. Precies 10 dagen scheelde het. Het ging de laatste tijd niet goed met Svennie. Pijnstilling heeft het onvermijdelijke einde nog uit kunnen stellen, maar haar kwaliteit van leven kwam in het geding.
Ongemerkt ben je elke dag met het welzijn van je zieke kat bezig: rustiger blijven, minder geluid maken, eet ze genoeg, drinkt ze genoeg, hoe kijkt ze uit haar ogen, hoe zal ze morgen zijn…. De hele dag ben je met je maatje bezig, maar je weet dat het einde nadert.
En dan flitsen er weer allerlei momenten door je hoofd. Momenten dat ik haar heb moeten laten wennen. Dat ze pas ’s nachts tot leven kwam en het wel een disco leek op de overloop. Dat ze de trappen op en af rende. Dat ze twee weken onder de bank heeft gelegen en ze af en toe haar koppie eronder vandaan stak. Dat ik vele avonden op de grond lag en haar aaide en dat vond ze heerlijk. Maar onder die bank vandaan komen? Echt niet!
Ze heeft afgelopen zomer nog hier in de tuin gelopen, nu kwam ze haar doos niet meer uit. Ze kon dat niet meer. En dan keert je maag om. Een paar keer. Kees ligt nog vers in het geheugen, maar Svennie is daar wel erg snel, te snel, bijgekomen. Een kwaadaardige, uitgezaaide tumor is haar fataal geworden. Kees had hetzelfde.
Domme pech. Voor ons, maar vooral voor Svennie.
Svennie, lieverd, rust zacht. Ga maar lekker met Kees banjeren.
Met lieve kattengroet,
Dale