Vorig jaar moesten we onze lieve Kees in laten slapen. Omdat we graag ‘leftovers’ een waardig bestaan willen geven, hoe kort dat misschien ook is, blijven we telkens de oudere katten opnemen. Maar dat brengt natuurlijk risico’s met zich mee. Vooral op het gebied van gezondheid.
Vorig jaar zomer adopteerden we Svennie. Een heel bijzondere kat waar ik echt moeite voor moest doen, zodat ze zich enigszins thuis kon voelen. Toen we haar ophaalden op de plek waar ze eerst woonde, moest ik echt op haar jagen om haar te pakken te krijgen. Het leverde me een bijtwond en een tetanus injectie op. De boef. Leuk was toen ook, dat bewoners die Svennie al kenden, ons achteraf vertelden dat als Svennie naar de dierenarts moest, er een speciaal ‘vangteam’ moest komen met beschermende kledij. Zo moeilijk was ze te pakken te krijgen… Floor en ik dachten toen al, dat het wellicht een uitdaging zou worden om met haar naar de dierenarts te gaan. En omdat Svennie toch ook al wat ouder is, is de kans redelijk groot dat je naar de dierenarts zou moeten.
Nou, recentelijk ontdekten we een keiharde knobbel/bult vlakbij het rechterpootje van Svennie. Beetje ter hoogte van haar lies. Als een steen, voelt die knobbel. En ook niet erg klein. Meteen schoten onze gedachten terug naar Kees. Misselijkheid is het gevoel wat nu overheerst. Maar vooral: wat moeten we doen.
Met Kees gingen we naar de dierenarts en in overleg werd die keiharde bult operatief verwijderd. Dit om te proberen haar nog een enigszins kwalitatief leven te geven. Na de operatie duurde het nog geen week, of ik lag al huilend met een overleden Kees in de handen…
Nu Svennie dan. Een kat die al gestrest is. Het vangen van haar en naar de dierenarts brengen zal een belachelijke hoeveelheid energie en angst kosten voor Svennie. Ik ben al een tijd aan het oefenen om haar op te pakken, zodat ik met haar naar de dierenarts kan gaan. Maar dat gaat zeer, zeer moeizaam. En dan is er nog de ervaring met Kees… Het maakt het er allemaal niet makkelijker op. Tot nu toe eet Svennie nog redelijk goed, maar ze beweegt weinig en begint mank te lopen. In overleg met de dierenarts krijgt Svennie elke dag pijnstilling. Ze geniet nog heerlijk van het aaien en extra aandacht, maar ze komt niet meer op de bank. Ze heeft een eigen plekje op de grond waar ze graag ligt…
We zien het zeer, zeer somber in….
Met lieve kattengroet,
Dale