Inmiddels zijn we enkele weken verder sinds Svennie bij ons is. De vorige keer schreef ik, dat Svennie me had gebeten in mijn hand. Floor overtuigde me, dat ik toch maar een afspraak moest gaan maken bij de huisarts, vanwege het gevaar van een infectie. Ik kan me dan ook niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een tetanus injectie heb gehad, laat staan mijn laatste antibiotica kuur.
De volgende dag kreeg de wond toch een geelkleurig randje en voelde ik me iets minder goed, dus dat telefoontje naar de huisarts werd snel gemaakt. Er werd een plekje voor me vrijgemaakt en ik kon, gelukkig, snel terecht bij de huisarts: tetanus injectie en een antibiotica kuur voor vijf dagen was het eindresultaat van mijn bezoek. Met dank aan Floor, want Dale kan af en toe best dwars zijn.
Hierna kon de focus weer op Svennie gericht worden.
De kamer die we voor Svennie thuis hadden ingericht, werd ‘oké’ bevonden door Svennie. Om beurten gingen we bij Svennie kijken, maar we lieten haar ook met rust. Niet teveel druk. Drinken, eten en een kattenbak stonden klaar voor haar. Ongeveer twee dagen vertoefde ze op die kamer. Daarna wilden we een volgende stap introduceren: deur open van onze slaapkamer, maar ook een pad vrijhouden naar zolder. Met dit nieuwe, beschikbare ‘pad’ hoopten we Svennie in beweging te krijgen. En dat lukte ook. ’S Nachts zat ze op zolder en als iedereen naar bed was, was het ‘partytime’ voor Svennie! Ze rende de zoldertrap op en af en was flink aan het stoeien. ’S Ochtends, als iedereen weer uit bed was, kroop ze weleens onder ons bed. Haar ‘pad’ was dus: ‘zolder-naar-bed-naar-zolder’ en omgekeerd uiteraard.
Op zolder zat ze achter de wasmachine en ze liet zich sporadisch zien dan. Als je de trap naar zolder nam, dan keek ze even, om zich dan weer snel achter de wasmachine te verstoppen. Inmiddels hadden we wel de kattenbak en het eten/drinken naar zolder verplaatst en ’s ochtends kon je zien dat ze van alles gebruik had gemaakt.
Op een gegeven moment was ik alleen thuis en wilde ik meer contact met Svennie proberen te maken. Voorzichtig liep ik de trap naar zolder op. Ik zag dat Svennie tussen de spijlen door naar me keek. De spijlen die ervoor zorgen dat je niet van de zolderverdieping op de trap valt.
Svennie verstopte zich snel weer achter de wasmachine, zodra ze vond dat ik te dichtbij kwam. Ik ging naast de wasmachine zitten en in zag dat ze met haar rug naar me toe zat. Ik kon haar aaien en dat liet ze ook toe. Maar ik kon er lastig bij, want het was wel erg krap. Ik besloot de wasmachine naar voren te schuiven, zodat er meer ruimte ontstond en ik ging op de bovenste traptrede zitten. Zo probeerde ik haar te lokken, met geluidjes maken.
En waarachtig! Op een gegeven moment keek ze met één oog om de wasmachine heen. Ze kwam even helemaal achter de wasmachine vandaan, keek me even met een schuin koppie aan en verdween dan weer achter de wasmachine. Een volgende poging stak ze haar hele koppie schuin achter de wasmachine vandaan. Echt een ‘Kiekeboe’ moment en ik kon mijn lach niet inhouden. Hier schrok ze van en verdween weer achter de wasmachine. Ik bleef rustig zitten waar ik zat en ja hoor, daar kwam ze weer! Ze gaf mijn hand harde koppies en liet zich op de vloer ‘ploffen’ zodat ik haar helemaal kon aaien….
Missie twee geslaagd!
Met lieve kattengroet,
Dale