Voorheen woonde ik in een klein dorp. In dat dorp begon ik met vissen in de lokale vijvertjes. Op de één of andere manier blijven de zwoele, hete zomers me het meest bij. Je kent dat wel, dat je de lucht ziet trillen door de hitte. Elke vrije minuut bracht ik door langs de waterkant. In die zomers was het ook vaak compleet stil in het dorp, want de meeste vriendjes van mij waren dan op vakantie. En zo had ik dan alle tijd voor mezelf, maar die lokale vijvertjes dus ook.
Na verloop van tijd merkte ik, dat ik tijdens mijn hengelsportavontuurtjes gevolgd werd door een kleine, maar zeer trouwe groep fans. Vaak werd ik al gevolgd tijdens de wandeling naar één van die vijvers. Bij aankomst zette ik dan mijn viskoffertje neer, deed een bolletje deeg aan mijn haak, ging op mijn viskoffertje zitten en dan maar wachten. Ik keek dan even achterom en zag mijn drie fans op kleine afstand mijn capriolen gadeslaan.
Ik was een goede visser, maar mijn fans verwachtten dus iets meer van mij. Ik kon niet anders dan ze een lekker hapje voorschotelen. Omdat ik belachelijk veel ving, kon ik ze alle drie van een goede maaltijd voorzien. Gewoon keihard aan het werk voor ze. Dat ging natuurlijk niet altijd zo, want vaak ving ik ook niets. Later begon mijn geweten aan me te knagen en heb ik het niet meer gedaan. Maar die trouwe fanschare bleef me nog lange tijd vergezellen.
Wat mis ik soms die ongecompliceerde tijd. ‘Toen…’
Met lieve kattengroet,
Dale