Afgelopen 20 mei was het exact een jaar geleden, dat we Kees moesten laten inslapen. Ik werd er al geregeld aan herinnerd, doordat de telefoon van die fotoherinneringen creëerde. Ik kreeg dus geregeld herinneringen aan Kees ‘opgedrongen’, in aanloop naar 20 mei. Hoewel we nog elke dag aan Kees denken, zijn foto’s altijd wat confronterende dan van te voren gedacht. Ik kijk zelf dan eigenlijk liever niet naar foto’s van Kees, want dat blijft altijd nog pijn doen. Wel iets minder heftig dan in het begin, maar het zit erg diep.
En toch scroll ik dan heel snel door de foto’s. Zo snel dat ik eigenlijk niet kijk, maar toch een glimp van Kees op kan vangen. Als in een flits.
Geregeld is Kees nog steeds onderwerp van gesprek, hier thuis. En dan hebben we het over hoe ze enorm van knuffelen hield. Of dat ze bij je kwam liggen als je je niet goed voelde. Of mij opwachtte na mijn werk en eigenlijk meteen op schoot wilde….Of………Of….. Zoveel dingen die we ons nog herinneren.
Lieve Kees, we weten dat je op een betere plek bent, maar we missen je nog net ze erg en nog net zoveel.
Met lieve kattengroet,
Dale