Als ik zo een beetje kijk naar de katten/poezen die wij hebben gehad maar dit ook algemener doortrek, dan kan ik één ding concluderen: als er écht iets mis is met hun personeel, dan merken ze dat als geen ander. Ze voelen de pijn van hun baasjes haarfijn aan. Waar die grens ligt voor poezen en katten, verschilt dan wel weer per dier. Ik kan natuurlijk hier alleen over onze katten schrijven.
Wie denkt dat onze katten ons troosten tijdens een griepje? Helaas. Een zware verkoudheid? Ook niet. Een ‘katertje’ na een feestje? Dat al helemaal niet! Slechte cijfers na een toetsweek en dus huilende kinderen? Nope! Vergeet het allemaal maar. Er moet echt iets aan de hand zijn.
Vorig jaar had ik het geluk een hernia te mogen ontvangen! Eindelijk, eindelijk kon Kees haar kracht bewijzen. Hoopte ik. Kees vond het vreemd dat ik niet beneden kwam in de ochtend. Dat was niets voor mij. En dus kwam Kees maar eens boven kijken, op onze slaapkamer, waar ik bleef. Ik lag met nogal veel pijn op bed. Kees sprong op bed en begon meteen mijn gezicht te likken, alsof haar leven er vanaf hing. Ik lag op mijn rug, maar Kees besloot op mijn borst te gaan liggen. Ze besloot ook meteen maar niet meer weg te gaan… Dagelijks kwam ze even kijken hoe het met haar personeel ging: even een likje, even een koppie, even bij me liggen. Hartverwarmend.
Onze jongste dochter heeft ook zo’n bijzondere band met Boefie. Boefie ziet het al aan het gezicht van haar personeel. En als ze dat ziet, dan wijkt ze geen centimeter van haar personeel. Ik herinner mij nog een moment van veel verdriet bij haar. Boefie wist niet hoe snel ze haar personeel moest troosten. Boven lag Boefie dicht tegen haar aan. Iets wat ze bij haar overige personeelsleden niet doet.
En zo merk je, toch best vaak, wat voor innige en emotionele band je kunt hebben met je huisdieren.
Wij zijn graag hun personeel en onze baasjes betalen ons in goud terug!
Met lieve kattengroet,
Dale