Ik heb eerder al geschreven over onze verhuizing en hoe de katten daarmee omgingen. Helaas hebben we toen één kat achter moeten laten: kater Bowie. Dat was echt mijn maatje.
Bowie hebben we ‘gekregen’ van familie. Hij heeft eerst alle kuren en dergelijke gekregen, de juiste tijd bij zijn moeder gebleven en daarna konden we hem ophalen. Het is een prachtige kat om te zien. Geen standaard soort. Het verhaal ging, dat zijn moeder met een aparte buurtkat aanpapte. Die kat leek op een Noorse boskat en was ook een stuk groter dan de andere katten in de buurt.
Bowie kwam bij ons thuis en toentertijd hadden wij nog alleen Boelie. Ze konden het erg goed vinden met elkaar. Op een gegeven moment lagen ze beide op mijn schoot. Tegen elkaar aan.
Uiteindelijk kwamen daar dus Norie en Davy bij. En ook dat ging uitstekend. Bowie waande zich wel de koning van het huis en de buurt. Zijn wil was wet. Zo liep hij ook rond: statig, kalm en trots. Hij deinsde ook nergens voor terug. Een pracht van een beest.
Voordat wij in onze nieuwe huis terecht konden, moesten we enkele maanden overbruggen. We konden bij mijn schoonouders tijdelijk intrekken. Zij wonen in hetzelfde dorp, op 10 minuten wandelen van onze vorige woning. Onze katten moesten uiteraard mee, maar ook wennen aan dit tijdelijk onderkomen. Dat betekent ook een korte tijd binnenhouden om te wennen. Nou, daar kwam de eerste nacht….
Ik hoorde heel vroeg in de ochtend een hoop kabaal vanuit de hal beneden. Bowie vloog werkelijk tegen de muren op. Hing in versiersels in de gang, sprong voluit tegen de deur. Bowie was werkelijk niet binnen te houden. En dus liet ik hem maar naar buiten…
Bowie was dagen weg en kwam een enkele keer langs. Vanwege contact met buurtgenoten in onze oude straat, kwamen we erachter dat Bowie weer terug naar ‘zijn’ straat was gegaan. Hij bevond zich al vaak bij onze overburen en dat was nu ook het geval…
Ik overlegde met Floor: deze kat gaan wij niet blij maken met onze verhuizing. We vroegen de overburen of ze Bowie wellicht wilden adopteren. Dat wilden zij, gelukkig, heel graag! Met pijn in onze hart lieten we Bowie achter, maar we wisten dat we het beste hadden gedaan. Voor hem.
We komen nog regelmatig in onze oude buurt. Een enkele keer zien we Koning Bowie. We roepen hem dan en kunnen hem aaien. En telkens weten we dat we het beste gedaan hebben…
Met lieve kattengroet,
Dale