Norie

Gepubliceerd op 6 september 2021 om 14:16

Het ontstaan van het idee om de Dierenambulance Hoorn te ondersteunen, komt door Norie. Ook een overleden kat van ons.

 

Norie is de moeder van Davy. Norie was een volledig zwarte, slanke kat. Zeer gezond en echt prachtig. Ze was net een panter. Ze kwam vaak wel wat chagrijnig over, maar dat was ze nooit echt. Als je haar bijvoorbeeld naar binnen of buiten liet, dan liep ze je vaak ‘grommend’ voorbij: met elke stap die ze deed een grom.

 

Ik weet nog goed, toen we nog in onze andere huis woonden, dat Floor aan het werk was en de dames naar school. Ik had een avonddienst, dus ik was de hele dag verder alleen thuis. Norie was hoogzwanger. Ik was met de laptop bezig aan de eettafel, toen ik plots gemiauw van onder de eettafel hoorde! Ik zag dat de bevalling van Norie begon: ze kwam me halen. Ik hielp haar naar de zorgvuldig ingerichte doos, welke wij voor haar hadden gemaakt. Deze kon je afsluiten met een theedoek eroverheen en zo kon Norie rustig bevallen. Ik bleef wel constant bij haar om te blijven kijken hoe het ging… Ik schat dat ze op dit moment al het leven had geschonken aan drie kittens. Het moment dat ik naar mijn werk moest, kwam nu sneller dichterbij dan gewenst. Uiteraard wilde ik haar niet alleen laten en dus belde ik mijn schoonmoeder. Zij kon, gelukkig, ‘de taken overnemen’. En zo kon ik met een gerust hart naar mijn werk… De bevalling verliep uiteindelijk vlekkeloos.

 

Goed, even terug naar het originele verhaal.

 

We waren inmiddels verhuisd naar Hoorn en alle katten, behalve eentje (kom ik in een ander verhaal op terug…), namen we mee. De eerste week hielden we ze binnen om te wennen, maar toen wilden ze toch echt wel naar buiten. En vanaf dat moment namen hun avonturen toe. Ze zaten allen goed in hun vel en kwamen elke avond thuis. Blijft toch wel spannend, want we waren verhuisd van een rustig dorpje naar een drukke stad met veel verkeer. Maar het ging uitstekend en ze vonden hun weg.

 

Op een gegeven moment, het was winter, kwam ik rond 0:00 thuis na een avond schaken. Onderweg in de auto naar huis, zag ik in het maanlicht een dunne laag ijs op de sloten liggen. Hier en daar met open stukken, maar het vroor. En het was koud en guur.

Ik kwam dus thuis en opende de achterdeur. Norie wilde dolgraag naar buiten. En ik dacht: “Ga maar lekker naar buiten. Ik doe nog een biertje en dan ben je er wel weer. Zoals we gewend zijn”.

 

Niet wetende dat dat het laatste contact met haar was…

 

Inmiddels streek de tijd voorbij en nog geen spoortje van Norie te bespeuren. We waren bang dat we haar niet meer levend zouden terugzien. We hadden diverse middelen, zoals sociale media, ingezet om haar te vinden.

Op een zaterdagavond, we waren de verjaardag van Floor notabene aan het vieren, kwam er een telefoontje van de Dierenambulance Hoorn… Ze hadden een overleden kat gevonden die voldeed aan het signalement van Norie… Of we wellicht even wilden komen kijken.

Floor en ik hadden inmiddels wel de nodige verjaardag borrels genuttigd, dus autorijden zat er niet meer in. Gelukkig kon haar vader, die ook aanwezig was op haar verjaardag, ons die kant op brengen.

 

Bij aankomst moesten we ons telefonisch melden. Twee behulpzame dames, waarvan één van hen ons had gebeld, lieten ons Norie zien. Een bevroren kat is het enige wat ons nog restte. Ik kan me niet herinneren dat ik zo veel en hard heb gehuild in m’n leven. Ik wilde ook niet meer naar binnen om verder te praten. Ik kon dat ook niet. Het was toen al een heftige periode, maar dit was echt een druppel.

 

Norie was in het water gevonden. Zonder enige vorm van verwonding. Ze was op een plek gevonden, waarvan je zou kunnen denken dat ze wel de oever op had kunnen kruipen. Maar koud water kan dodelijk zijn.

 

De dames van de Dierenambulance hebben ons bijzonder fijn en goed geholpen. We kregen de snorharen van Norie mee.

 

En door deze ervaring, besloten wij om van elke bestelling bij kattengoed.nl een bedrag te doneren aan de Dierenambulance Hoorn, zodat wij bij kunnen dragen aan het belangrijke werk dat zij doen.

 

Met lieve kattengroet,

 

Dale