Toen Floor en ik samen gingen wonen, ergens rond 1999, wilden we er ook dolgraag een kat bij hebben. Een kennis van ons had een nestje gekregen en daar konden we er eentje uitzoeken. Een afspraak was snel gemaakt, maar de kennis zou zelf niet thuis zijn. We konden ‘via een raam naar binnen’, zo vertelde de kennis, en eentje uitzoeken. Als we maar ‘geen mannetje’ pakten. Nou, overtuigd dat we een dame gepakt hadden, werden we later gebeld door de kennis. We bleken toch een kater gepakt te hebben. Maar we mochten deze, zei het met lichte weerstand van de kennis, toch houden. We noemden deze kater dus ‘Boelie’.
Boelie is inmiddels overleden. Boelie is 16 jaar geworden en heeft veel met ons meegemaakt. Boelie heeft verschillende verhuizingen met ons meegemaakt en paste zich telkens moeiteloos aan. Toch willen wij af en toe een verhaal over Boelie (en andere katten)delen, want het was een rakker eerste klas!
Lang geleden woonden wij naast familie van Floor. Wij woonden in de binnenstad van Hoorn. Een postzegel als achtertuin, maar de familie van Floor had een dakterras. Op een zomerse avond bleven wij daar eten op het dakterras. Vanaf het dakterras had je mooi uitzicht op al die kleine tuinen/binnenplaatsjes, welke verbonden waren aan elkaar, door middel van afscheidingsmuurtjes. Achterburen hadden een parkiet in een kooitje buiten hangen. Klonk altijd wel gezellig, zo op de achtergrond.
Het was gezelligheid troef die avond: windstil, lekker eten, een goed glas wijn, echt zo’n heerlijke zomeravond. Maar waar viel ons oog op? Boelie had z’n zinnen gezet op de parkiet! Via allerlei muurtjes sloop Boelie steeds dichterbij de parkiet. Wij volgden dit schouwspel nieuwsgierig…
De parkiet kreeg Boelie en z’n snode plannen in de gaten en hield zich muisstil. Geen gekwetter meer. Boelie was tot een meter of twee genaderd en dichterbij kon hij ook niet komen. Tenzij hij een flinke sprong zou maken. En dat deed hij dan ook! Hij ging met één poot aan de kooi en samen zwierden zij heen-en-weer. We proestten het uit van het lachen! Dit zie je alleen in films…
Later op de avond kwamen de achterburen thuis. Ze vonden dat het parkietje wel erg stil was. Ik weet niet wat er verder gebeurd is, maar een dag later was de parkiet weg, zo hoorde ik de achterburen zeggen… Vast ontsnapt, zo hielden wij ons onszelf voor…
Met lieve kattengroet,
Dale