In het vorige verhaal vertelde ik, dat de volgende stap gezet ‘moest’ worden: wennen aan ons en aan de overige katten.
Floor had het slaapmandje meegenomen, waar Kees bij haar vorige eigenaar altijd in lag. Dit mandje heeft natuurlijk het oude, vertrouwde geurtje en kan helpen bij het gewenningsproces. Ik weet nog goed dat ik een keer uit mijn werk kwam en dat Kees in dat mandje lag. Ze had haar koppie te rusten gelegd op de rand van het mandje. Ik vond het er een beetje verdrietig uitzien. Ze liet het aaien op dat moment toe, maar je zag dat ze nog niet op haar gemak was. Onze overige katten vonden het allemaal wel interessant, maar niet meer dan dat. Maar er waren in ieder geval geen ruzies onderling! En dat was wel iets waar we van te voren rekening mee hadden gehouden. Enkele dagen later kwam ik weer eens uit mijn werk. Dat is meestal dan rond een uur of 21:30. Zodra ik dan onze tuin in loop, kan ik door het raam kijken. En tot mijn verbazing zag ik dat Kees languit op de bank lag, tussen Floor en mijn dochter in. Ik deed zachtjes de achterdeur open, zodat ze niet zou schrikken. Kees keek eventjes op toen ik naar binnen liep, maar legde al vlot haar koppie weer op de bank. Ik aaide haar even en ik meende licht geknor te horen. Ja, Kees begon zich nu duidelijk op haar gemak te voelen. En ik herinner me nog, dat wij daar ontzettend blij mee waren!
Inmiddels is Kees echt ons maatje geworden, maar nog meer zoekt ze mij op. Ik heb regelmatig slaapdiensten en dan wacht ze echt op me. Ik krijg vaak foto’s van mijn gezin, als Kees weer eens zit te wachten. En als ik dan de volgende dag thuiskom, dan geeft ze een hele lange, geïrriteerde ‘mauw’, negeert me heel even, maar komt daarna tevreden en voldaan op mijn schoot liggen om vervolgens in een diepe slaap te vallen.. Kees is nu echt een gezinslid. Missie geslaagd!
Ik bedacht me vorige keer nog, dat het wellicht wat apart zou kunnen overkomen, om een poes een ‘mannen’ naam te geven zoals ‘Kees’. Eigenlijk was het voor ons vrij eenvoudig: wij wilden sowieso een volgende rode kater/poes ‘Kees’ noemen. Wij vonden ook dat dit een typische ‘Kees poes’ was. En zodoende bleef het bij deze naam. Kees deed me trouwens ook denken aan Kees (Tatjana Simic) uit ‘Flodder’. En die Kees is toch ook ècht een vrouw…
In het volgende Blog, zal ik een andere banjer van ons introduceren: Boefie.
Met lieve kattengroet,
Dale